Kalbimin kırıklarıyla yazdığım her cümle, sessiz bir çığlıktır. Her bir kelime, içimdeki boşluğun yankısı kaybolmuş anıların hüzünlü izlerini taşır. gözyaşlarım sayfalar arasında kaybolmuş bir nehir gibi akarken, kalemim, karanlıkta kaybolmuş bir ışık arıyor sürekli. her harf bir hatıra her nokta, bir özlem sessizce ruhumun derinliklerinde yankılanıyor.
Kırık dökük kalbim, kaybettiklerimin ağırlığında inliyor. sevdiklerimden geriye kalan sadece gölgeleri. İçimde biriken hisler, sanki zamanla yarışıyor. geçmişin izleri, gelecekten kaçan bir hayal gibi. Yazdıkça, içimdeki acı daha da derinleşiyor gibi. Her cümle yaralarıma tuz basmak gibi. belki de bu yalnızlık, kalemimin yarattığı dünyada bulduğum tek dostumdur ama dost, bazen en büyük düşman olur. Her kelimede biraz daha kayboluyor, bir o kadar da yeniden doğmaya çalışıyorum işte.
Kalbimdeki her kırık, içimdeki o hüzün dolu çığlığın kaynağı belki de bir gün, bu sessiz çığlık, tüm evrene yayılan bir melodiye dönüşecektir.